نور صدا دوربین،

از آغاز عملیات «طوفان الاقصی» بیش از 25 روز می‌گذرد، عملیاتی که در صبح شنبه ۱۵ مهرماه از سوی جنبش مقاومت اسلامی فلسطین «حماس» عملیات «طوفان‌الاقصی» برای حمایت از قدس و پایان اشغالگری و ظلم رژیم صهیونیستی انجام شد. در این روز ها ما شاهد موفقیت‌ها و پیروزی‌های این گروه مقاومت بودیم. این شور، عزت، حماسه و مقاومت مردم غزه در حالی به منصه ظهور رسید که رژیم کودک‌کش صهیونیستی به بمباران کور و مستمر نوار غزه روی آورده است. اسرائیل غاصب با جنگنده‌ها و قایق‌های جنگی و توپخانه خود، منازل و برج‌های مسکونی را هدف قرار می‌دهد و بسیاری از مردم مضلوم این شهر را به شهادت رسانده.

خانه روایت حوزه هنری چهارمحال و بختیاری و داستان نویسان جوان استان داستانک ها کوتاهی با موضوع مقاومت این مردم دلاور مسلمان نگاشته اند که در اینجا این داستان ها را با شما به اشتراک می گذاریم.

داستان دوم 

نور صدا دوربین،

مثلا هنوز فیلم نامه می نویسی و مثلا من دارم یکی از همین ها را برایت فیلم نامه خوانی می کنم. عادتت بود.

آنقدر برایت می خواندم که خودم هم تمام صحنه هایش را حفظ می شدم. می گفتی کسی که نقشی می نویسد اول باید با وجود خودش یکی بشود. بعد بدهد دست کسی‌.

بعد از هزار بار خواندن و تکرار راضی می شدی. صورتت گل می انداخت. می گفتی حالا به دل می نشیند. از خوشی بدنت کش می آمد. مست می شدی و ملنگ.

این وقت ها مادر به حال خوشت می خندید، می گفت باز این شد اورشلیم! راست می گفت. اورشلیم می شدی. همان قدر نگفتنی، همان قدر خواستنی.

این بار ولی یک تفاوت بزرگ‌دارد.

حالا کارگردان فیلم نامه تو نیستی. بلکه افکار به بن بست رسیده مردی است که می‌خواهد صحنه گردانی کند. اما اورشلیم نمی شود. دو هزار بار هم که بخواند.

 می گویم نور. ضعیف است.

مثل چشم هایت که بعد از مرگ مامان، به سال نرسیده، چین و چروک علف های هرز شد و پیچید دورشان.

سر پایین می اندازم. با حال کارگردان هایی که سه ماه گذشته و هنوز یک پلان از فیلم شان را نتوانسته اند بگیرند،  می گویم دوربین.

یادت هست چندین بار با خواهش و التماس و این اواخر با داد و هوار ازت خواستم بگویی عروسک ها را چکار کرده ای؟ دوستشان داشتم. نصفش یادگاری مامان بود و نصفش خودت.

خدا بیامرز  این موقعیت ها می گفت آدمیزاد شیر خام خورده است. هزار فکر می آید سراغ آدم.

 گفتم حتما بردی فروختی. به تو نمی آمد اینکار را بکنی. آن روز که گفتم بگو به کی فروختی یادت هست؟ همان روز وقتی دیدم شانه هایت در هم فرو رفت و نگاهت را از من گرفتی، باید شک می کردم.

 دوربین می رود و نمی گیرد. دوربین چه می داند اندوه یک پیرمرد از افکار بی سر و پای اولاد راجع به خودش را چطور ضبط کند.

حرکت که می گویم در ذهنم، تو را یادم می آید، هی می گویم حرکت و هی صدای عصایت روی سنگ فرش حیاط بلند و بلند تر می شود. وقتی کلافه بودی از اینکه میخواهی کاری انجام دهی ولی یادت نمی آید چه بوده.

این بار متفاوت از قبل می گویم. آرام. بی امید.

این "حرکت" را مثل راننده ای می گویم که ماشینش در انتهای مثلث " نگو "به شنزار نشسته و می داند تا صد سال کسی حق ندارد از آن جا رد شود.

چون این حرکت آخرین حرکت من و تو بود. حرکت من برای ندیدن تو زیر آوار جنگ. برای اینکه سلامت مانده باشی.

از سر کار تا محله مان دویدم، تا آنجا که نفس داشتم. ولی کار گردانی از یک جای دور مثل اینکه دستور ایست داد. جوری که صدایش تمام خان یونس را از جنبش انداخت. حتی زیر آوار هم نبودی. اما آخر پیدایت کردم ولی فقط زیر شیشه ترک برداشته.

یادت هست تولد بیست و  یک سالگی ام را؟ با اصرار خودت گرفتیم. آنجا هم عکاس گفت" نور" ولی بعدش نگفت حرکت.

 اگر آن روز نرفته بودیم حالا چطور از زیر هزار من  آوار زنده ات می کردم؟ 

چقدر ذوق داشتی! گفتی هر سال تولدت بیاییم همین عکاس خانه. ولی دیگر تکرار نشد. تو که فراموشی گرفتی، من هم خودم را زدم به فراموشی.

 چه فایده. هزار بار هم که اینها را پیش خودم تکرار کنم، هیچ چیز عوض نمی شود.

من کارگردانی هستم که بازیگر و بازیگردان، نور و دوربین و حرکت، دست خودش است ولی  سالهاست  نور و صدایش در آوار گذشته گیر افتاده است. همان وقت که تو را پیدا نکردم ولی تمام  عروسکهای‌ ناپدید شده ام را گیر افتاده میان پاره های الاکلنگ و سرسره دیدم. مهد کودک بچه های بی سرپرست هم واقعیتی از صحنه آوار بود.

نور، صدا دوربین.

عروسک ها بازی می کنند. قشنگ. مثل خنده های مامان با رقص انگشتهای تو به نشانه پیروزی ات. فیلم نامه تمام می شود. من می مانم و سکانسی که هیچ وقت نمی‌خواهد با ‌من راه بیاید. بحران این جاست که عروسک ها می گویند من اورشلیم نمی شوم.

سروناز عباس زاده 

پاییز 1402